Rodowód Skody Octavii

„Przejściowy model samochodu popularnego” – tak oficjalnie przedstawiciele Skody określili zaprezentowane w 1955 r. auto, oznaczone liczbą 440 (tzw. Spartak). Symbol ten nawiązywał do firmowego zwyczaju z lat 30., polegającego na kodowaniu w nazwie liczby cylindrów (4) i mocy silnika (40 KM). Także koncepcja pojazdu sięgała swymi korzeniami okresu przedwojennego – konstrukcja silnika 1,1/1,2 dm3 z czasów Skody Popular (choć już z rozrządem OHV), klasyczny układ napędowy, ramowe podwozie, zawieszenie kół na poprzecznych resorach piórowych. Nowoczesne było natomiast stalowe, dwudrzwiowe nadwozie – sedan w wersjach 440 i 445 lub roadster 2+2 w dwugaźnikowej, sportowej odmianie 450. W 1959 r. przedni resor zastąpiono sprężynami śrubowymi, współpracującymi z podwójnymi wahaczami poprzecznymi i dodano stabilizator przechyłów, a samochód przemianowano na Octavię. Uznano go za ósmy w linii zapoczątkowanej przez Populara 420 z lat 1934-38. Od 1961 r. produkowano wersję Combi 1200 z tylną pokrywą dzieloną poziomo i otwieraną w dwóch częściach oraz dostawczą odmianę 1202 (ze starym zawieszeniem przednim), dostępną m.in. jako: ambulans, furgonetka, karawan i pikap. Auto cieszyło się dużym wzięciem w kraju i zagranicą; eksportowano je do wielu państw Europy, w tym do Polski, a także Ameryki Płd. (Chile) i Azji. Montaż licencyjny Octavii, głównie w wariantach użytkowych, odbywał się, m.in. w Turcji, Pakistanie, Indonezji i Nowej Zelandii (pikap o nazwie Trakka, przeznaczony dla farmerów, wyposażony w blokadę mechanizmu różnicowego, o ładowności 500 kg). „Przejściowy” w pierwotnym założeniu model wytwarzano do 1964 r. Combi o siedem lat dłużej, a 1202 do 1973 r.